Ο Πόρος έχει έκταση 31 τ.χλμ. και πληθυσμό περίπου 4.000 κατοίκους. Βρίσκεται 32 ν.μ. νότια του Πειραιά και αποτελείται από δύο νησιά που ενώνονται με ένα μικρό ισθμό πλάτους 150 μέτρων.

Τα δύο νησάκια είναι η Σφαιρία, ηφαιστιογενές νησί, βραχώδης και άνυδρη, αλλά πολύ όμορφη και γραφική, στην οποία είναι κτισμένη αμφιθεατρικά η πόλη του Πόρου και η Καλαυρία, που είναι καταπράσινη, με πυκνή βλάστηση, λόφους και γραφικούς κόλπους.
Η ψηλότερη κορυφή του νησιού είναι η Βίγλα με υψόμετρο 378μ. Η Καλαυρία, εκτός από τις λίγες καλλιεργημένες εκτάσεις που έχει, είναι σχεδόν καλυμμένη από πεύκα.

Η Σφαιρία είναι μια πέτρινη λοφοσειρά που έχει τρεις πλευρές. Τα πετρώματα της αποτελούνται από τραχείτη, η βλάστηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη και δεν έχει καμιά φυσική πηγή νερού. Οι ακτές της έχουν συνολικά 3.650 μέτρα μήκος και επεκτείνονται προς τρεις κατευθύνσεις. Είναι ηφαιστειογενής και προήλθε από έκρηξη του ηφαιστείου από το οποίο προήλθαν και τα Μέθανα, κατά τα προϊστορικά χρόνια.

Το σχήμα της Καλαυρίας είναι τριγωνικό και ο κορμός του νησιού καταλήγει σε τρεις χερσονήσους. Προς τα βόρεια είναι η χερσόνησος Μπίστι, που καταλήγει στο ακρωτήριο "Αχέδο" (Μπίστι), Νοτιοανατολικά εκτείνεται η χερσόνησος του Μοναστηριού, που καταλήγει στο ακρωτήριο "Καλαύρι" (Μόδι) και Βορειοδυτικά εκτείνεται η χερσόνησος του Νεώριου, που καταλήγει στο ακρωτήριο "Ντάνα" (Φανάρι), που ονομάζεται έτσι γιατί στην άκρη του είναι κτισμένος ο Φάρος που δείχνει στα πλοία την είσοδο του κόλπου του Πόρου.

Στην αρχαιότητα η Καλαυρία και η Σφαιρία χωρίζονταν μεταξύ τους με θάλασσα, που ήταν αρκετά βαθειά και αποτελούσαν δύο χωριστά νησιά. Για τον λόγο αυτό η Σφαιρία δεν ανήκε στους Καλαυρίους, αλλά στους Τροιζηνίους γιατί ήταν πιο κοντά σε αυτούς. Ο Παυσανίας που επισκέφτηκε την περιοχή τον 2ο μ.Χ. αιώνα αναφέρει πως μεταξύ των δύο νησιών υπήρχε θάλασσα.

Ο χείμαρρος όμως που κατεβαίνει από τη Βρυσούλα και το βουνό του Προφήτη Ηλία, κατεβάζοντας μπάζα, χώματα, χαλίκια και άμμο, επιχωμάτωσε τη θάλασσα που υπήρχε μεταξύ των δύο νησιών και τα ένωσε. Έτσι μετέβαλε τον πορθμό που τα χώριζε σε ισθμό που τα ενώνει. Στο έδαφος που δημιουργήθηκε είναι κτισμένη σήμερα η συνοικία του «Συνοικισμού».

Αυτό διαπιστώνεται εύκολα γιατί το έδαφος του Συνοικισμού αποτελείται από χώμα και χαλίκια της ίδιας συστάσεως με αυτά της Καλαυρίας και είναι τελείως διαφορετικά από τα πετρώματα της Σφαιρίας. Τα πετρώματα της Σφαιρίας είναι τραχείτης, ενώ της Καλαυρίας ασβεστόλιθοι.

Το 1877 ανοίχτηκε στον ισθμό αυτό ένας μικρός πορθμός, μια μικρή Διώρυγα, μήκους 125 μέτρων, πλάτους 4.80 μ. και βάθους 1-2 μέτρων. Από τη διώρυγα αυτή μπορούν να περνούν οι βάρκες από τον όρμο του Προγυμναστηρίου που είναι προς το Ασκέλι για το λιμάνι του Πόρου ή το Νεώριο.

Για να επικοινωνούν τα δύο μέρη του νησιού έχει κατασκευαστεί ένα γεφυράκι, που έχει το πλάτος όσο ο υπάρχων δρόμος, το γνωστό Γεφυράκι του Προγυμναστηρίου.

Σήμερα ολόκληρο το νησί, η Καλαυρία και η Σφαιρία λέγεται Πόρος. Το όνομα αυτό το πήρε από ένα στενό δίαυλο με τον οποίο διαχωρίζεται από την ακτή της Τροιζηνίας και του οποίου το στενότερο σημείο έχει πλάτος μόνο 350-400 μέτρα. Ο δίαυλος αυτός αποτελεί το πέρασμα (πόρος) των πλοίων από το λιμάνι του Πόρου προς την Ύδρα ή αντίστροφα και βρίσκεται μεταξύ της πόλεως του Πόρου και της απέναντι ακτής του Γαλατά.

Η στενή αυτή θάλασσα προς την πλευρά της Πελοποννήσου έχει πολύ μικρό βάθος και το πέρασμα των πλοίων γίνεται μόνο καμπυλωτά, παράλληλα προς την παραλία του Πόρου από τη θέση "Κολώνα", όπου πλευρίζουν τα επιβατικά πλοία μέχρι την έξοδο του στενού στη θέση "Σταυρός".

Στο Δήμο του Πόρου ανήκουν και οι οικισμοί Αλυκή, Άρτεμις, Λεμονοδάσος και αυτός με τη σειρά του ανήκει στον νομό Πειραιά.

Στο κέντρο του νησιού της Καλαυρίας δεσπόζουν δύο βουνά, που είναι κατάφυτα με πεύκα. Στο ανατολικό μέρος είναι η "Βίγλα" με υψόμετρο 378 μέτρα και στο μέσο του νησιού ο "Προφήτης Ηλίας" με υψόμετρο 314 μέτρα, που στην κορυφή του είναι κτισμένο το ομώνυμο ξωκλήσι του Αη-Λια.

Τα δύο βουνά ενώνονται με ένα διάσελο (λαιμό) μήκους 1600 μέτρων, που στην αρχή του προς την πλευρά του Προφήτη Ηλία διευρύνεται και σχηματίζεται ένα μικρό οροπέδιο 50 στρεμμάτων, το "Πολυχρόνι". Προς την πλευρά της Βίγλας το διάσελο αυτό καταλήγει σε δύο μικρούς λοφίσκους. Στο λοφίσκο που είναι προς τα νότια είναι κτισμένος ένας μικρός οικισμός με δέκα πέντε περίπου σπίτια, το "Σαμουήλ". Σε απόσταση 600 περίπου μέτρων από το "Σαμουήλ" και 1000 μέτρα από τον "Προφήτη Ηλία", πάνω στο φρύδι του διάσελου, βρίσκεται η τοποθεσία "Παλάτια", όπου υπάρχει σήμερα ό,τι έχει απομείνει από τον άλλοτε λαμπρό Ναό του Θεού της θάλασσας Ποσειδώνα. Ο χώρος αυτός και σε ακτίνα 500 μέτρα γύρω από το ιερό του ναού έχει απαλλοτριωθεί και ανήκει τώρα στο Ελληνικό Δημόσιο.

Τα δύο βουνά η "Βίγλα" και ο "Προφήτης Ηλίας" χωρίζονται από ένα βαθύ ρέμα, την "Τσούμπα", που ξεκινώντας από το "Σαμουήλ" φτάνει μέχρι το "Ασκέλι" και καταλήγει στη θέση "Παναγίτσα". Σε μερικά σημεία της ποταμιάς της "Τσούμπας" αναβλύζουν νερά που κυλούν και χάνονται στο ρέμα, ακόμη και το καλοκαίρι. Τον χειμώνα, όταν βρέχει, ο ξεροπόταμος αυτός κουβαλάει πολλά νερά και μετατρέπεται σε χείμαρρο, που καταλήγει στο Ασκέλι.

Το βουνό "Βίγλα" στα βόρεια, κατεβαίνοντας προς την θάλασσα, χωρίζεται σε δύο λόφους. Ο Δυτικός είναι πευκόφυτος, πιο ομαλός και φτάνει μέχρι τον όρμο της Βαγιωνάς. Στη βόρεια πλευρά του λόφου υπάρχουν κτήματα με ελιές και λεμονιές. Λίγο κάτω από το Ναό του Ποσειδώνα και σε απόσταση 700 μέτρων είναι κτισμένο το εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής.

Ο ανατολικός λόφος είναι πέτρινος, με θαμνώδη βλάστηση, καταλήγει στις απόκρημνες ακτές της "Σκάρπιζας" (Μακρύ Αυλάκι). Στα Νοτιοανατολικά της "Βίγλας" σχηματίζονται τρεις πευκόφυτοι λόφοι. Είναι η "Σταυρόραχη", το "Κοκορέλι" και τα "Τσούτσουρα", που οι πλαγιές τους καταλήγουν απότομα στο ακρωτήριο "Μόδι".

Στα νότια της "Βίγλας" σχηματίζονται δύο ήμεροι λόφοι, που και αυτοί είναι γεμάτοι με πεύκα. Είναι η "Κιάφα" και η "Κοντήτα". Στη πλαγιά των λόφων αυτών βρίσκεται κτισμένη η περίφημη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, στην οποία ανήκει και το μεγαλύτερο μέρος της γύρω περιοχής.

Το βουνό του "Προφήτη Ηλία", βρίσκεται στο κέντρο του νησιού και έχει στα Βορειοδυτικά του κάπως πιο ομαλές πευκόφυτες πλαγιές. Σε αυτές τις πλαγιές υπάρχουν και αρκετές εκτάσεις καλλιεργήσιμες με ελιές που φτάνουν μέχρι το λεκανοπέδιο της "Φούσας".

Το λεκανοπέδιο αυτό έχει έκταση 300 περίπου στρέμματα και το μεγαλύτερο μέρος του καλύπτεται με αμπέλια που βγάζουν το περίφημο φουσαΐτικο κρασί.
Στο Βορειοδυτικό άκρο της "Φούσας" είναι κτισμένο το εκκλησάκι του Αγ. Αντωνίου και γύρω του βρίσκονται μερικά αγροτόσπιτα.
Στο ανατολικό άκρο της Φούσας υπάρχει το εκκλησάκι του Αη-Γιάννη, ενώ λίγο πιο πάνω στη πλαγιά είναι κτισμένο το εκκλησάκι του Αγ. Νεκταρίου. Από εκεί ξεκινούν ήμεροι λόφοι, γεμάτοι ελιές και λεμονιές, που φτάνουν μέχρι τον όρμο της "Βαγιωνάς".

Στη Νοτιοανατολική πλευρά του Προφήτη Ηλία βρίσκεται η τοποθεσία "Κάνταλη", στην οποία υπάρχουν πολλές φυσικές πηγές με τρεχούμενα νερά.

Το κλίμα του νησιού είναι ήπιο με δροσερό καλοκαίρι και μαλακό χειμώνα. Βόρειοι κυρίως άνεμοι απομακρύνουν την άχλη της θάλασσας και δημιουργούν ένα λαμπρό και καθαρό ορίζοντα.

Το υπέροχο κλίμα, το θαυμάσιο φυσικό τοπίο με τα πευκοδάση που καλύπτουν τους λόφους και φθάνουν μέχρι τις αμμώδεις παραλίες, η ανεπτυγμένη υποδομή θαλάσσιων αθλημάτων, σπορ, οι καταδύσεις, οι πεζοπορίες και η ιππασία στο βουνό μαζί με τη γεωγραφική θέση του νησιού, το καθιστούν ιδιαίτερα ελκυστικό προορισμό για διακοπές ή για τις «αποδράσεις» του Σαββατοκύριακου, χειμώνα-καλοκαίρι.